علی (ع) در مسائل فردی و شخصی در نهایت درجه نرم و مهربان و خوشروست، ولی در مسائل اصولی یک ذره انعطاف نمی پذیرد. دو نمونه را به عنوان دلیل ذکر می کنم. علی مردی بود بشّاش، بر خلاف مقدس مآب های ما که همیشه از مردم دیگر بهای مقدسی می خواهند، همیشه چهره های عبوس و اخم های در هم کشیده دارند و هیچ وقت حاضر نیستند یک تبسم به لبشان بیاید، گویی لازمه قدس و تقوا عبوس بودن است. گفت:

صبا از من بگو یار عبوساً قمطریرا را

نمی چسبی به دل زحمت مده صمغ و کتیرا را

چرا باید این طور بود و حال آنکه: «المؤمن بشره فی وجهه و حزنه فی قلبه» (نهج البلاغه/ حکمت 333): مؤمن بشاشتش در چهره اش است و اندوهش در دلش. مؤمن اندوه خودش را در هر موردی (اندوه دنیا، اندوه آخرت، مربوط به زندگی فردی، مربوط به عالم آخرت، هر چه هست) در دلش نگه می دارد و وقتی با مردم مواجه می شود شادی اش را در چهره اش ظاهر می کند. علی (ع) همیشه با مردم با بشاشت و با چهره بشّاش روبرو می شد، مثل خودِ پیغمبر. علی (ع) با مردم مزاح می کرد مادام که به حد باطل نرسد، همچنان که پیغمبر مزاح می کرد. رنود {ضد} مولا یگانه عیبی که برای خلافت به علی گرفتند- عیب واقعی که نمی توانستند بگیرند- این بود که گفتند: «عیب علی این است که خنده روست و مزاح می کند؛ مردی باید خلیفه بشود که عبوس باشد و مردم از او بترسند، وقتی به او نگاه می کنند بی جهت هم شده از او بترسند.» پس چرا پیغمبر این طور نبود؟ خدا که درباره پیغمبر می فرماید:

«فبما رحمة من الله لنت لهم و لو کنت فظّا غلیظ القلب لانفضّوا من حولک...»؛ (آل عمران/ 159)

اگر تو آدم تندخو و خشن و سنگدلی می بودی، نمی توانستی مسلمین را جذب کنی و مسلمین از دور تو می رفتند.

سیره نبوی- استاد شهید مرتضی مطهری (ره)- صفحه 121- انتشارات بینش مطهر

برداشت آزاد:

اینایی که همیشه اخمو اند می خوان بگن ما هم ابرو داریم؛ شایدم می خوان بگن: ما مقدس مآبیم!!!