حاج حسین (طاهری)، گاهی آن قدر ما را می دواند که همگی از نفس می افتادیم و تازه بعد از آن می بایست سینه خیز می رفتیم و غلت می زدیم. البته او همه این کارها را همراه ما و حتی زودتر از ما انجام می داد. اگر ما را پا برهنه می کرد تا روی سنگ ها و خارها بدویم، خودش زودتر از بقیه پوتین ها را در می آورد و گاهی که احیانا اشتباهی از کسی سر می زد و تنبیه می شد، خود او نیز پا به پای شخص خاطی تنبیهات را انجام می داد. این گونه رفتارها صمیمیت خاصی بین او و بچه ها ایجاد کرده بود. اسم تک تک ما را می دانست و با همه دوست و همدم شده بود. در جای خودش با بچه ها شوخی می کرد و خلاصه خیلی مهربان بود. در مسابقات فوتبال و تنیس و دو مثل بقیه شرکت می کرد و در موقع لزوم هم بسیار جدی و متین بود. ...

یکی از خصوصیات اخلاقی حاج حسین، تواضع بود. فروتنی او به قدری بود که گاه جارو به دست می گرفت و اتاق ها را جارو می زد. اگر ظرف کثیفی در جایی افتاده بود فورا آن را می شست و به تدارکات تحویل می داد. او برای تمام بچه ها سرمشقی نمونه بود و همه دوستش داشتند. حتی در نمازهای جماعت نیز همیشه در صف آخر می ایستاد و هیچ وقت خود را برتر از دیگران نمی دانست.

فرمانده من- انتشارات سوره مهر- رمز یا زهرا (س)/ داوود امیریان

خاطرات «شهید حاج مهدی عراقی» در مورد طیب حاج رضایی (حرّی دیگر) و قیام 15 خرداد 1342:

... بچه ها گفتند که این دسته ای که روز عاشورا ما می خواهیم (از مسجد حاج ابوالفتح) راه بیندازیم، ممکن است این ها (طیب و ...) بیایند و نگذارند و به هم بزنند.

آقا (امام خمینی) گفت: «نه، این ها علاقه مند به اسلام هستند؛ این ها اگر روزی یک کارهایی کرده اند (مثل 28 مرداد) آن هم بر اساسِ عرق دینی شان بوده و به حساب توده ای ها و کمونیست ها آمده اند یک کارهایی کرده اند.

حضرت امام ادامه داد: این ها کسانی هستند که نوکر امام حسین (ع) هستند و در عرض سال، همه فکرشان این است که محرمی بشود، عاشورایی بشود تا به عشق امام حسین (ع) سینه بزنند؛ خرج بکنند؛ چه بکنند و از این حرف ها. (لذا) خاطر جمع باشید.»

(طیب حاج میرزایی کسی که ترجمان انقلاب را انقلابی تر نمود...)

طیب- نشر امینان- گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی- چاپ دوم- ص123

معرفی کتاب: وبلاگ آرامش یک خلوت