حرم خیلی شلوغ نبود. از اون وقتایی که آدم خودخواهیش گل میکنه و دلشو پر میده سمت ضریح و ...

حریم امن حرم رو دوست دارم. این جا برای همه جا هست. شاید چون مرام صاحبخونه این جوریه؛ شایدم چون این جا همه یکی میشن... جا پیدا کردن برای یک من هم که زیاد سخت به نظر نمیاد! شاید هم ...

تو حال و هوای تازه حرم نفس می کشیدم که یه پسر بچه با سرعت از جلوم رد شد. خدای من! هر دو تا پاهاش تا کشاله رانش با یه جور آتل فلزی بسته شده بود! یه جوری که امکان خم کردن زانو براش وجود نداشت. با چشم دنبالش می دویدم که... وای! خورد زمین! انگار که اون فلزا تو بدن من نشسته باشه. اومدم برم طرفش، دیدم یه خانم دوید و بچه رو از زمین بلند کرد. بچه رو میگی! قاه قاه می خندید! مادرش بود. از سلامتش که مطمئن شد رفت نشست به خوندن بقیه دعاش. و... روز از نو، روزی از نو! دوباره با اون پاها که نمی دونم چرا این طور محکم بسته شده بودند شروع کرد به دویدن! فقط یک لحظه تصور کنید که بخواید با سرعت بدوید و از نصف کف پاهاتون تا بالا با فلز یک دستی بسته شده باشه و نتونید زانوهاتون رو خم کنید یا پاهاتونو از زمین بلند کنید! دوباره خورد زمین! قلبم کنده می شد وقتی می افتاد. شرم حضور مادرش اجازه نمی داد کاری کنم. اما آخه مادر هم انقدر خونسرد؟!!

اون بچه چند بار خورد زمین و چند بارشو با کمک مامانش بلند شد یا خودش به تنهایی نمیدونم...

فقط آنی به خودم نهیب زدم که تو نه همچین پاهایی داری و نه حتی یه مادری که روزی صد بار این بچه اینجوری با سر جلوت بیاد رو زمین! پس لطفا...!!!

من تو همچین سنی که بودم چندین بار تا یه قدمی مرگ رفته بودم! بچه که حصار و آتل و حفاظ نمی فهمه! یه بچه با نورافشانی یه لوستر، صدای چه چه یه گنجشک یا چشمای عجیب و رمز آلود یه بچه گربه از هر بندی رها میشه. مادر هم که... نمی دونم! نمی دونم!

یه کم آروم شدم... حداقل با افتادن بچه روی فرش ها خیز بر نمی داشتم! چشمامو از پاهاش گرفتم و به چشماش نگاه کردم... لبریز از شادی بود! حتی وقتی می خورد زمین هم! گاهی که فلزها تو تنش می نشست، از درد اخم کوتاهی می کرد؛ اما خبری از گلایه و گریه نبود! حتی یه لحظه هم چشم از لوستر بزرگ وسط صحن بر نمیداشت! مادر اما نه خوشحال و شیدا بود؛ نه اندوهناک از وضع پسر! انگار هر دو پذیرفته بودند...

هر دو پذیرفته بودند، جز من!!!

اون روز پر از گلایه رفتم، اما سرشار از شعف برگشتم! نه این که من سلامتم و نعمت سلامتی و ... نه!

وقتی از حرم بیرون می رفتم فقط به جوابی که گرفته بودم فکر می کردم... خداوند هر لحظه چشمان پر از مهرش دنبال ما میدوه تا اگه یه جایی خطری تهدیدمون کرد سریع به دادمون برسه. اگه جایی مستقیم وارد عمل نمیشه پس حتما یا خودمون می تونم بلند شم یا باید خودمون بلند شیم! این میون حتی خودمون هم حق نداریم دایه مهربون تر از مادر باشیم!!!

شاید همین که به اندازه یه بچه برای رسیدن تلاش کنیم و به دستای قدرتمند مادر اعتماد داشته باشیم کافی باشه!

اوضاع هر چقدر هم که سخت باشه، باز دست یاری تو بلندتره...

پروردگارا!

به من درک شکرگزاری، رضا و صبر عنایت بفرما...