در غیاب خواهر جان مسئولیت خطیر رسیدگی به امور حیاط به صورت تمام وقت، همه روزه به مدت نیم ساعت، بر عهده بنده ست! خصوصا این مدت که درختا به طرز عجیبی افتادن به تکاپو تا در اسرع وقت نونوار شن! امروز که بعد از یک هفته برگ روبان انفرادی و scanning درخت ها و باغچه ها به دنبال کوچکترین اثری از بهار نارنج و گل های نوشکفته، ناخودآگاه بین برگ های خشکِ روی زمین چشمم افتاد به جای پایِ شیریِ خوش رنگی که از اولین بهار نارنج هایِ امسال روی زمین به جا مونده بود! سریع سرمو بلند کردم و دیدم بـــــــــــــــلـــــــــــــه!!! بالاخره درختای نارنجِ ما هم تصمیم گرفتن سوغاتی بهار رو به تن کنن! تک و توک بین درختا شکوفه های سفید رنگ بهار دیده میشن... (حیف که دیدن کی بود مانند بوییدن!)

جارو و برگ های منتظر رو بی خیال شدم و رفتم سراغ دوربین جان! هر چند دوباره ناچار شدم تمام حیاط رو از اول جارو کنم، بماند... :)

وقتی داشتم حیاط رو با اعتماد به نفسِ تمام برای دومین بار جارو می کردم و همزمان شیطنت های نسیمِ بهاری رو هم با بزرگواری نادیده می گرفتم (!)، به این فکر می کردم که خداییش خیلی وقتا شرایط همین جوریه... خیلی وقتا یه جایی دنبال مطلوبمون می گردیم که شسته رفته تر و دم دستی تره؛ غافل از این که آن چه به دنبالش هستیم رو باید با یه تغییر زاویه دید اساسی، همین دور و برِ خودمون پیداش کنیم...

و این که درخت به چه زیبایی و لطافتی برگ های قدیمی تر رو سخاوتمندانه با برگ های تازه جایگزین می کنه؛ و چه متواضعانه ساقه های قدیمی رو برای رشد جوان تر ها قربانی می کنه...

خیلی چیزهای قدیمی کنج دلم مونده که تا دور نریزمشون، جا برای آن چه که طالبم باز نمیشه...

شاید عشوه گریِ بهار نارنج می خواد اینو بهم بگه که سوگلی ها و نور چشمی ها رو با خرابه ها کاری نیست!

تا دیر نشده، باید دست به کار شم...

به همین سادگی فروردین هم داره میره...

(این آخریه تازه وارد نیستا! بهاری هم نیست! همون ماهتابه که می خواد بهاری باشه! انشاء الله...)