اگر کار از علم و دانش جدا شود حداکثر اثر و ارزش کار این است که کارگر از زمین، جو و گندم و سبزی و پنبه تولید می کند، از معدن زغال و فلزات استخراج می کند، به وسیله دامداری شیر و کره و ماست و پنیر و پشم به وجود می آورد، و دیگر از این حد تجاوز نمی کند؛ ولی اگر کار و دانش به کمک یکدیگر آمدند و دست یکدیگر را فشردند علاوه بر همه این ها از همان پنبه و از همان پشم که با واحد تُن و خروار می فروخت و از همان ابریشم که به بهای مناسب به بازار می آورد، پارچه های گران قیمت که با واحد متر خرید و فروش بشود به وجود می آورد و از همان فلزّ کم قیمت ماشین های گران قیمت به وجود می آورد. این است معنای این که دانش اثر و ارزش کار را بالا می برد، و این است معنای هنر و صنعت و کار تؤام با دانش. سعدی در اول باب هفتم گلستان می گوید:

«حکیمی پسران را پند همی داد که جانان پدر هنر آموزید که ملک و دولت دنیا اعتماد را نشاید و سیم و زر در سفر بر محل خطر است، یا دزد به یک بار ببرد یا خواجه به تفاریق بخورد، اما هنر چشمه زاینده است و دولت پاینده و اگر هنرمند از دولت بیفتد غم نباشد که هنرمند در نفس خود دولت است، هر جا که رود قدر بیند و در صدر نشیند و بی هنر لقمه چیند و سختی بیند.»

حکمت ها و اندرزها (ج1)- لزوم همگامی کار و دانش- استاد شهید مطهری (ره)- انتشارات صدرا- چاپ اول- صص 207- 208