حاج حسین (طاهری)، گاهی آن قدر ما را می دواند که همگی از نفس می افتادیم و تازه بعد از آن می بایست سینه خیز می رفتیم و غلت می زدیم. البته او همه این کارها را همراه ما و حتی زودتر از ما انجام می داد. اگر ما را پا برهنه می کرد تا روی سنگ ها و خارها بدویم، خودش زودتر از بقیه پوتین ها را در می آورد و گاهی که احیانا اشتباهی از کسی سر می زد و تنبیه می شد، خود او نیز پا به پای شخص خاطی تنبیهات را انجام می داد. این گونه رفتارها صمیمیت خاصی بین او و بچه ها ایجاد کرده بود. اسم تک تک ما را می دانست و با همه دوست و همدم شده بود. در جای خودش با بچه ها شوخی می کرد و خلاصه خیلی مهربان بود. در مسابقات فوتبال و تنیس و دو مثل بقیه شرکت می کرد و در موقع لزوم هم بسیار جدی و متین بود. ...

یکی از خصوصیات اخلاقی حاج حسین، تواضع بود. فروتنی او به قدری بود که گاه جارو به دست می گرفت و اتاق ها را جارو می زد. اگر ظرف کثیفی در جایی افتاده بود فورا آن را می شست و به تدارکات تحویل می داد. او برای تمام بچه ها سرمشقی نمونه بود و همه دوستش داشتند. حتی در نمازهای جماعت نیز همیشه در صف آخر می ایستاد و هیچ وقت خود را برتر از دیگران نمی دانست.

فرمانده من- انتشارات سوره مهر- رمز یا زهرا (س)/ داوود امیریان