- در قیام 15 خرداد سال 1342 که ماموران رژیم پهلوی امام (ره) را دستگیر و به تهران بردند ایشان را مدت نوزده روز دز محلی نگه داشتند، سپس به مدت 24 ساعت به یک سلول انفرادی انتقال دادند که خود امام (ره) در این باره فرموده اند: «طول آن اتاق چهار قدم و نیم بود و من طبق روال همه روزه ام سه تا نیم ساعت در آن جا قدم زده ام.» و بدین گونه ایشان در چنین فضای محبوس، کوچک و تاریکی با برنامه ریزی دقیق، ورزش خود را چون همیشه انجام دادند و چنین محدودیتی مانع آن نگردید. (محمد بروجردی)

- حتی بیماری و کسالت مانع این نگردید که امام (ره) حساب شده و منظم کارهای خود را پیگیر نباشند. طی مدتی که ایشان در بیمارستان تحت مداوا و مراقبت های شدید درمانی و پزشکی بودند و پزشکان برای افزایش خواب امام (ره)، داروهای آرامش بخش تجویز می کردند، امام (ره) به همان وضع قبلی و طبق شیوه متداول سابق راس ساعت دو بعد از نیمه شب از خواب برمی خواستند و جویای وقت تهجد و اقامه نماز شب می شدند. (به نقل از روزنامه کیهان)

- فردی که مامور رسیدگی به امور دفتر امام (ره)  بود، می گوید: در طول ده سالی که آقا در جماران تشریف داشتند، هر روز راس ساعت مقرر، آماده پذیرفتن ما بودند. چنانچه به خاطر نامساعد بودن شرایط در موقع مشخص به حضورشان نمی رسیدیم، امام (ره) زنگ اتاق را به صدا درمی آوردند و ما را فرا می خواندند. (به نقل از کتاب پا به پای آفتاب)

به نقل از نشریه حیات طیبه- شماره 161- جمعه 17 مرداد 1393