واسه این که «بارون عزیز» بباره خیلی کارها میشه کرد:

میشه ابرها رو باردار کرد!

میشه یه عده برن نماز بارون بخونن و بقیه فقط خبردار بشن و به هم بگن «رفتن نماز بارون خوندن»!

میشه توی شبکه های اجتماعی طنز ساخت که «زمستون،یکم خودت باش»!

و یا میشه یادمون به این دعای امیرالمؤمنین علی (ع) بیاد که:

 «خدایا گناهانی که نعمت ها را دگرگون می کنند رو ببخش. خدایا گناهانی که بلا رو فرود میارن ببخش.»

و به نیت باریدن باران تصمیم بگیریم که یکی از صفات زشت و غیرانسانی رو از خودمون پاک کنیم و عزیزانمون رو هم به این کار دعوت کنیم. و البته دعای بارون رو هم بخونیم.

وقتی یه حجم بزرگی از گناهان ازمون دور شد، چشم انتظار «باران رحمت» بشینیم.

ان شاء الله...

ایمیل بجای یکی از دوستای عزیزم

بـر چادر مشکی ات ، نستعلیق می نویسم عشق را ...

امروز جبهه‌ى استکبار در تلاش و معارضه‌ى با این نظام است؛ هیچ‌کس تصوّر نکند که دشمن از دشمنى چشم میپوشد؛ نه، آن‌وقتى که شما قوى باشید، آن‌وقتى که شما آماده باشید، آن‌وقتى که شما دشمن را و ترفندهاى دشمن را بشناسید، دشمن بناچار از دشمنى دست خواهد کشید؛ آن‌وقتى که شما دچار غفلت باشید، به دشمن اعتماد کنید، آن‌وقت دشمن فرصت پیدا خواهد کرد که مقاصد خود و هدفهاى خود را در کشور به‌وجود بیاورد. فشارى که امروز از ناحیه‌ى استکبار بر ملّت ایران وارد میشود، ناشى از همان دشمنى عظیم و تمام‌نشدنى است؛ دشمنى تمام‌نشدنى است. ملّت ایران در مقابل این دشمنى ایستاده است، مقاومت کرده است، نظام جمهورى اسلامى را حفظ کرده است، راه خود را به سمت آرمانها دارد پیش میبرد؛ على‌رغم حرفهاى نسنجیده و غلطى که در مورد بى‌توفیقى ملّت ایران در این راه گاهى بر زبانها جارى میشود، ملّت ایران توفیقات بسیار بزرگى تا امروز به دست آورده است. ملّت ایران راه را خوب طى کرده است، ملّت ایران توانسته است در مقابل فشارهاى دشمن مقاومت کند، توانسته است خود را حفظ کند، توانسته است رشد کند، توانسته است خود را به آرمانها نزدیک کند.

ما همیشه میگوییم، بارها گفتیم که ما نتوانستیم خواسته‌هاى اسلام را به‌طور کامل تحقّق ببخشیم، این قطعى است؛ امّا ما راه زیادى در این زمینه طى کردیم. ما نتوانستیم عدالت اجتماعى را به‌طور کامل در این کشور به‌وجود بیاوریم امّا خیلى از راه را جلو آمدیم. نباید اینها ندیده گرفته بشود. یک‌روزى همه‌ى ثروت این کشور صرف تعدادى خانواده‌هاى اشرافى [مى‌شد] و احیاناً سرریز آن به چند شهر بزرگ میرسید؛ امروز اقصى‌ نقاط کشور برخوردار از خیرات این کشورند. این حرکت عظیم، حرکت به سمت عدالت اجتماعى، حرکت به سمت اخلاق اسلامى ‌[وجود دارد]. حالا میشنویم گاهى اوقات راجع به اخلاق حرف زده میشود، انتقاد میکنند؛ بله؛ با آن اخلاق اسلامى مطلوب، امروز ما فاصله داریم، در این شکّى نیست؛ امّا ما خیلى پیش رفتیم، راه زیادى را ملّت ایران طى کردند، اینها را ندیده نگیرند. پیشرفتهاى علمى را بعضى‌ها نابخردانه انکار میکنند؛ چرا انکار میکنید؟ این ملّت پیشرفت علمى کرده است، اینکه ادّعاى ما نیست، این را دشمنان ما، پایگاه‌هاى علمى بین‌المللى دارند شهادت میدهند؛ آن‌وقت یک عدّه‌اى بیایند انکار کنند، ملّت را تحقیر کنند؛ اینها خطا است، ندیدن آن حرکت عظیم و پیشرفت بزرگى که نظام مقدّس اسلامى براى این کشور پیش آورده است، بى‌انصافى است، خطا است. بله، البتّه راه طولانى‌اى در پیش داریم؛ ما به آرمانهایمان هنوز نرسیده‌ایم؛ آرمانهاى اسلامى خیلى بالاتر از این حرفها است. در صدر اسلام هم همین حرکت وجود داشت؛ آنجا هم میانه‌ى راه بودند. شما خیال نکنید در صدر اسلام، در زمان پیامبر مکرّم و خلفاى آن حضرت، مردم به نهایت آرمانها رسیدند؛ نه، مهم این است که یک کشور حرکت بکند؛ ملّت ما در حال حرکت است. این حرکت را با حرفهاى نسنجیده، با اظهارات ناپخته و غلط خراب نکنند. کارى نکنند که در ملّت از این حرکت عظیمى که شروع کرده است و با امید دارد پیش میرود، تردید ایجاد کند. ملّت پیش رفته است؛ کارهاى بزرگى انجام گرفته است؛ این را دنیا دارد شهادت میدهد. کسانى که از کشورهاى دیگر مى‌آیند، آنها دارند شهادت میدهند؛ زبان به تحسین ملّت ایران را فقط ما باز نکردیم، مخالفین ما هم باز کردند، دشمنان ما هم باز کردند. ملّت ایران دارد تحسین میشود به‌خاطر اقتدارش، به‌خاطر ایستادگى‌اش، به‌خاطر استعدادش، به خاطر توفیقات بزرگى که در این راه به دست آورده است؛ تحسین میکنند ملّت ایران را.

بیانات در دیدار مردم قم به مناسبت سالروز قیام نوزدهم دى‌(1393/10/17 - 13:58)

- در قیام 15 خرداد سال 1342 که ماموران رژیم پهلوی امام (ره) را دستگیر و به تهران بردند ایشان را مدت نوزده روز دز محلی نگه داشتند، سپس به مدت 24 ساعت به یک سلول انفرادی انتقال دادند که خود امام (ره) در این باره فرموده اند: «طول آن اتاق چهار قدم و نیم بود و من طبق روال همه روزه ام سه تا نیم ساعت در آن جا قدم زده ام.» و بدین گونه ایشان در چنین فضای محبوس، کوچک و تاریکی با برنامه ریزی دقیق، ورزش خود را چون همیشه انجام دادند و چنین محدودیتی مانع آن نگردید. (محمد بروجردی)

- حتی بیماری و کسالت مانع این نگردید که امام (ره) حساب شده و منظم کارهای خود را پیگیر نباشند. طی مدتی که ایشان در بیمارستان تحت مداوا و مراقبت های شدید درمانی و پزشکی بودند و پزشکان برای افزایش خواب امام (ره)، داروهای آرامش بخش تجویز می کردند، امام (ره) به همان وضع قبلی و طبق شیوه متداول سابق راس ساعت دو بعد از نیمه شب از خواب برمی خواستند و جویای وقت تهجد و اقامه نماز شب می شدند. (به نقل از روزنامه کیهان)

- فردی که مامور رسیدگی به امور دفتر امام (ره)  بود، می گوید: در طول ده سالی که آقا در جماران تشریف داشتند، هر روز راس ساعت مقرر، آماده پذیرفتن ما بودند. چنانچه به خاطر نامساعد بودن شرایط در موقع مشخص به حضورشان نمی رسیدیم، امام (ره) زنگ اتاق را به صدا درمی آوردند و ما را فرا می خواندند. (به نقل از کتاب پا به پای آفتاب)

به نقل از نشریه حیات طیبه- شماره 161- جمعه 17 مرداد 1393

این اراده ها و مجاهدت هاست که یک روزی را از میان روزهای دیگر برمی کشد و مثل یک پرچمی نگه می دارد تا راهنمای دیگران باشد. روز نهم دی هم از همین قبیل است. این مردمند که ناگهان با یک حرکت روز نهم دی را هم متمایز می کنند.

19/ 10/ 88

چندیست هوای چشم من بارانی ست

هر خشت دلم بیانگر ویرانی ست

بیماری دوری از خراسان دارم

تجویز پزشک من «حرم درمانی» ست

گر هشت «رضا» و نه «جواد» است؛ چه غم؟

بگذار که «هشتم» گرو «نه» باشد...