با یکی از بازیگران سرشناس کره گفت و گو می کنم. بحث که به ایران می رسد، اسم ایران را کنار کشورهایی چون عراق و عربستان سعودی و امارات می برد و من بلافاصله اعتراض می کنم که چطور ما را با آن ها یکی می داند (همان غیرتی شدن همیشگی ما ایرانی ها). او پاسخ درستی میدهد. می گوید: «وقتی شما ژاپنی ها و چینی ها و کره ای و تایلندی ها را یکی می دانید، به ما هم حق بده که چنین اشتباهی بکنیم.»

اما کره ای تصمیم گرفته اند حساب خودشان را از ژاپنی ها و چینی ها و بقیه مردم آسیای جنوب شرقی جدا کنند. آن ها با صنعتشان همه جای دنیا را گرفته اند و حالا نوبت فرهنگ است. سریال ها و فیلم های کره ای دارد مثل یک جریان آرام در رگ های فرهنگی مردم دنیا جاری می شود، بی آن که خود بدانند. پنهانی ترین اتفاقات تاریخی شان را با منقاش از دل کتاب ها بیرون می کشند و برای شخصیت هایی که تنها یک خط در تاریخ مدون شان سابقه دارند، مجموعه های تلویزیونی صد قسمتی می سازند. کره ای ها جریانی فرهنگی به اسم «هالیو» راه انداخته اند که حالا بعد از شش سال دارند میوه اش را می چینند. کاری که ما نکرده ایم و نمی کنیم. صدای فیلم هایمان ضعیف است. دورتر از مرزها یا نمی رود یا اگر برود، همه گیر نمی شود. تازه اگر خوشبین باشیم و بگوییم که تصویری ناقص یا غلط از ایران ارائه نمی دهند. در ذهن اغلب کره ای ها، ایران سرزمینی است که آن را از طریق فیلم «بچه های آسمان» دیده اند. مدام خودم را جای آن ها می گذارم که با دیدن «تنها» این فیلم، چه تصویری از ایران در ذهنشان نقش بسته و مدام توضیح می دهم که فیلم فقط راوی بخش کوچکی از زندگی ایرانی است و سرزمین ما مدرن تر از آن چیزی است که در فیلم از کوچه پس کوچه های جنوب ایران دیده اند.

برای کره ای ها مهم است که مردم دنیا بدانند آن ها فرهنگی عمیق تر و کهن تر از چین و ژاپن دارند.

مارک و پلو (کره جنوبی: گمشده در پنج و نیم)- منصور ضابطیان- نشر مثلث- چاپ هفتم- صص 137- 138