مردم به شدت کار می کنند، در گرما عرق می ریزند و به نظر می رسد چرخ زندگی را در سر بالایی هل می دهند، اما...

... اما سرخوشند، خوشحالند، لبخند می زنند، خوش اخلاقند، عصرها لباس هایشان را عوض می کنند و می آیند توی پارک می نشینند. توی کافه قهوه می خورند و آخر شب کنار حوض میدان رپابلیکا به آب چشم می دوزند و به زبان مادری سخن می گویند. دوباره می نویسم، آن ها سرخوشند و مگر گوهر خوشبختی چیزی غیر سرخوشی است؟ آن ها در عین فقر، شکوه زندگی را حفظ کرده اند.

مارک و پلو (ارمنستان: سرخوشی های کارگرانی که مشغول کارند)- منصور ضابطیان- نشر مثلث- چاپ هفتم- صص 120- 121