سلام منظورم اين بود که گاهي آدم بين خود واقعيش و خودي که مي خواد باشه مي مونه! يعني نه راه پس مي مونه و نه راه پيش! پشت سر رو که محاله دوباره تجربه کني؛ چون ايمان داري به نادرستيش. پيش رو هم که قد عقلت نمي رسه! مي مونه اون اسم رمز و سقوطي که پرنده بايد در اولين پروازش تجربه کنه! اينجايي که الان ايستادي هرگز مطلوب هيچکس نبوده؛ اما اگر مي خواي بري بايد از همين راه بري... ترس عجيبي ميريزه تو دل آدم :|